Bahía de Cochinos

LAS TERRAZAS - 'El primera derrota del imperialismo Yanquí en América Latina' staat op een bord vlak bij de Varkensbaai. Communisten weten waar goede ronkende teksten aan moeten voldoen. 'De eerste nederlaag van het Yankee-imperialisme in de Latijns-Amerika', maar in het Spaans klinkt het nog snijdender met al die rollende 'r'-en. In welke taal dan ook, er is geen woord van gelogen als je kijkt naar de totale flop van de door Amerika gesteunde invasie in de Varkensbaai. Los van de militaire nederlaag en de vernedering, had het ook verstrekkende gevolgen voor het verloop van de verhoudingen tussen Oost en West.

Direct na de machtsovername door Castro op 1 januari 1959, probeerden de USA Cuba klein te krijgen door de economische blokkade. Vlak voor het aantreden van president Kennedy (17 dagen om precies te zijn), deed president Eisenhower er nog een flinke schep bovenop door op 3 januari 1961 alle diplomatieke betrekkingen te verbreken.

Een paar maanden daarvoor had hij al een akkoord gegeven voor de voorbereidingen van een militaire invasie in Cuba met als doel een voor de VS vriendelijker regering te installeren.

Afgang

In het zuiden van de VS werden volop Cubaanse bannelingen getraind, toen Kennedy het stuur overnam en om kort te gaan; hij vond het eigenlijk maar helemaal niets. Hij was vooral beducht voor hoe die invasie er uit ging zien en hoe de betrokkenheid van Amerika zou overkomen bij vriend en vijand.

Hij zette om die reden direct een streep door een deel van de plannen en dan vooral het idee van luchtaanvallen die moesten plaatsvinden vóór de invasie zelf. Met dat besluit was het lot van de invasie al direct getekend, want het was een wezenlijk onderdeel van de strategie.

Die luchtsteun werd tijdens de invasie nog een keer gevraagd en wederom geweigerd en zo werd de invasie die op 17 april begon een dramatische afgang. Drie dagen na de start van de landing waren 90 van de ongeveer 1300 ballingen gedood en 1189 gevangengenomen. Deze werden na betaling twintig maanden later vrijgelaten.

Diepe kloof

Het schaamrood stond de Amerikanen op de kaken en Kennedy was woest want hij had de start van zijn presidentschap anders voorgesteld; zeker een militaire zeperd die was voorbereid door zijn voorganger stond niet op zijn bucketlist. .

Overigens was het vooral het imago waar Kennedy zich druk over maakte, want verder was ook hij er van overtuigd dat Castro moest verdwijnen. Vandaar dat de ondermijning van de Cubaanse leiding gewoon doorging, maar nu onder de vlag van de geheime operatie Mongoose. Zoals we weten is dit allemaal niet gelukt; talloze aanslagen werden complete mislukkingen, maar het geeft aan hoe diep de kloof was tussen de USA en het kleine Cuba.

Het drama aan de Bahías de Cochinos had echter drie belangrijke gevolgen

1. Castro werd door zijn land op handen gedragen omdat hij het grote Amerika voor schut had gezet. Zijn aanzien in Latijns-Amerika en Afrika groeide enorm.

2. Kennedy had het helemaal gevreten bij de Cubaanse bannelingen in Amerika. Meerdere historici vermoeden datde woe de over de weigering van luchtsteun omsloeg in plannen voor een moordaanslag, die ook daadwerkelijk in 1963 in Dallas plaatsvond.

3. Hoewel de revolutie aanvankelijk niet hard-line communistisch en anti-Amerikaans van karakter was, wist Cuba nu helemaal zeker dat het van Amerika niets te verwachten had en wendde het zich definitief tot de Sovjet-Unie, die gretig inging op de belangstelling vanuit de Caraïben (lees: de achtertuin van vijand Amerika). Vrijwel direct vertrokken schepen met kernwapens naar het eiland, wat aanleiding gaf voor een ander belangrijk hoofdstuk in de geschiedenis: de rakettencrisis. Maar daarover hebben jullie gisteren al van alles kunnen lezen. 

Klik op banner om terug te keren naar onze reisblog