Psst! Amigo!

We werden er melig en uiteindelijk een tikkie geïrriteerd van. Want de les van vier weken Cuba is dat degenen die jou vriend noemen, het enkel en alleen te doen is om geld uit je zakken te tikken of om via jou geld te verdienen.

Om de een of andere manier gold daarbij de regel dat naarmate we oostelijker kwamen (Santiago de Cuba vooral) de bejegening steeds agressiever werd. Het begint met 'hé amigo' en daarna werd er stug aangedrongen met goede restaurants, het kopen van spullen, wisselen en het bleef maar doorgaan. Natuurlijk begonnen we keurig met het beslist maar vriendelijk afwimpelen met 'no gracias', maar uiteindelijk bleek het 'Quiero que pares ahora' (ik wil dat je nu stopt) afdoende.

In Azië word je ook vaak genoeg, aangesproken maar dan wel vanuit de drijfveer om te handelen. In Cuba wekt het toch de indruk dat toeristen moeten betalen voor niets.

-het aanschuiven van een stoel

-het wijzen op een kuil in de weg (waar was je bij de andere 500.000 kuilen?)

-de weg wijzen naar een restaurant waar je naar op zoek bent en meelopen. You can trust me!, zei hij nog en toen bleek dat we naar een andere eettent op weg waren

-na het geven van een fooi voor een optreden, blijven aandringen en regelrecht vragen voor geld voor een nieuwe gitaar.

-in enkele casa's (jammer jammer jammer) werd aangegeven dat iemand in de buurt op je auto let voor ongeveer 200 pesos. Daarbij werd aangegeven dat het op zich wel veilig is, maar dat als iemand oplet je voorkomt dat de auto bekrast werd. Dat kwam min of meer over als een soort omgekeerd dreigement: de 200 pesos leveren je op dat je auto onbeschadigd blijft. Heel ergerlijk, maar accepteer het gewoon dat je gepakt wordt of zoek een betaalde parkeerplaats op waar je voor hetzelfde tarief echt toezicht krijgt. We hadden immers niet het gevoel dat het oude omaatje dat ging opletten in Trinidad, achter onverlaten aan zou gaan rennen.

Cubanen zijn in het algemeen leuke en vrolijke mensen, maar wees niet naïef.